Kelimeler

  Elimi cama yaslıyorum. Buhardan bir perde var aramızda sadece. İkinci katın penceresinden onu izleyebildiğim için şanslı olmalıyım.  Eski tarz bir köy evinin tahta çubuklarla dörde bölünmüş küçük pencerelerini andırıyor. Küçük kare camların kenarlara doğru olan kısımları buğulanmış ancak ortaları onu net görebilmemi sağlıyor. Sahi, burada azıcık yüksekçe evin kenarından yolun karşısındaki seni izleyişimi hissedebiliyor musun? Tümden gri değil dışarısı, içerinin tüm o sıcak havasına karşın ben onun üşüdüğünü kalbimde duyabiliyorum. Duyduğum sadece artık samimiyetini kaybetmiş vücut ısısı değil, sesi de kulaklarımda. Karşısındaki yaşlı kadına bir şeyler soruyorken onu dinleyebilmek yaptığım tüm eylemler içerisinde en cana yakını. Gür ancak yumuşak bir sesi var. İnsanın içindeki günebakanların hepsini birden kendine döndürebilecek cinsten. Uzunca bir süre dinlediğinizde boynunuz hafifçe eğilip yerini göğsünüze doğru yaklaşan bir gülümsemeye bırakabilir. Bunun o da farkında. Birkaç yağmur tanesi, onun havaya dökülen kelimelerinin üzerine serpiliyor. Ancak kadının, bunu hissedemediğini biliyorum. Kalbinizle görmek gibi bir his bu. Aslında onun söylediklerini ben de duymuyorum. Daha çok içime doluyor bu kelimeler. Müthiş bir an. Benimle birlikte gökyüzü de sakince dinlemeye devam ediyor. Kızgın değil belli ki. Eğer öyle olsa tüm dinginliğiyle bize eşlik etmezdi. Sesini sevmiş olmalı. Bir tek yaşlı kadın, iri gövdesiyle onun kelimelerini reddetmeye devam ediyor. Benim orada olduğumu hala görmediler. 

Elimle perdeyi biraz daha geri çekiyorum. Arkalarında bomboş bir arazi var, kaldırımsız asfalt yolun kenarında duruyorlar. Yarına ait bir gün gibi. Ama şu an yaşıyoruz. Bir tülbentte sarılmış ve ondan tüm suyunu süzdüğümüz peynir kalıbına benziyor. İşimiz bittiğinde kalanlara ne olacak o kısmı da düşünmemiz lazım. Onun duruşuna bakılırsa diğer her şey ve yaşlı kadının tüm kayıtsızlığına karşın biraz telaşlı. Aynı zamanda huzurlu. Karnımdan çıkıp ona ulaşan bağ, hemen önümdeki yolda ya da onu asla göremediğim bir yerde olmasına göre değişmiyor. Mutlaka hemen ilişiğimde. Yani, aramızdakinden bahsediyorum. Bir otobüs yolculuğunda camdan dışarıyı seyredip onu düşünürken kafanızın içinde o bağı çekerek orada olmadığında nasıl hissettiğinizi hatırlamaya çalışmaya benziyor. Bu, sadece onu daha çok özlediğinizi kabul etmeye yarayacak bir deneme. Kimse bana söylememişti. Kelimelerin sizi bir kafese kapatabileceğini. Avucumda tuttuğum tamamen kırıcı bir soğukluktaki buz kalıplarının içinde, canlı mı cansız mı olduğunu anlayamadığım birkaç turuncu balık. Sanki onlardan biriyim. Avcumun içindekilerin hayata tutunma şansını zayıf parmaklarım arasında bekletiyormuşum gibi. Zaten çoktan aramıza veda ettiklerini sonradan fark ediyorum. Bedenen yanınızda ama o sırada dünyayı dolaşmakla meşgul bundan kısa bir süre önce ölmüş insanlara fazlasıyla benziyor. Ayakkabılarım çarpık bir nesne olarak ayaklarımı kaplamış, ısıtmaya çalışıyorlar. Başka bir görevi yok bana kalırsa. Yıllardır konuşmadığın dostlarınla yeniden bir araya gelmeni sağlayan muhabbet sofralarıyla benzer bir görev. Karın boşluğunuzu dolduruyor bu his. Bir fildişiyle parmaklarınızın arasındaki boşluklara hızla vurmaya çalışmak, onun ve yaşlı kadının arasındaki kelimeler. Hepsinin tek bir ortak noktası var; hayat. Tüm bunların arasında alt kattan kapıya vuruluyor. Ardından tahta merdivenlere hızla basıp sallanışlarının güvensizliğini hiçe sayarak kapıya ve bir yanımla ona koşuyorum.